Toen ik voor het eerst zwanger was, dacht ik als kinderpsycholoog dat ik alles wel onder controle zou hebben. Ik dacht: vrouwen doen dit al eeuwen, het is de natuur, ik hoef me nergens op voor te bereiden. Terugkijkend had ik geen rekening gehouden met mijn eigen conditionering die mijn intuïtie bedekte en mijn behoefte aan informatie onderdrukte. Dus nadat ik bevallen was, raakte ik in paniek toen mijn zoon na een paar weken veel begon te huilen – en toen al het tegenstrijdige advies kwam, werd ik zo onzeker. Ik begon lijstjes op mijn telefoon te maken met redenen waarom mijn baby zou kunnen huilen, zodat ik ze kon nalopen wanneer hij huilde.
Ik had die lijst nodig omdat ik niet helder kon denken wanneer hij huilde. Ik kon niemand anders horen praten, zijn huilen was alles wat ik hoorde en waar ik aan kon denken, en ik voelde de drang om het op te lossen.
Met mijn eerste zoon kenden we Aware Parenting nog niet, dus volgden we een meer traditionele aanpak. Overdag deden we alles om te voorkomen dat hij zou huilen, maar als het bedtijd was, lieten we hem alleen om te huilen. En het leek te werken. Elke keer dat ik hem naar de opvang bracht, huilde hij, en ze moesten hem van mij losrukken. Het brak mijn hart, maar ik dacht dat dit normaal was.
Op tweejarige leeftijd werd hij erg hyperactief en kreeg hij veel driftbuien. Zes maanden later werd zijn broer geboren. De combinatie van het zorgen voor een pasgeborene en een 2,5-jarige met veel driftbuien en overtollige energie putte me uit. Ik herinner me dat mijn jongste bijna elk uur wakker werd tijdens zijn eerste nacht toen ik alleen in het ziekenhuis was, terwijl mijn partner thuis was met mijn oudste. Ik was ellendig. Mijn jongste huilde veel vanaf de geboorte, en dat was het moment waarop ik vrienden met kinderen om steun en tips vroeg.
Een vriendin raadde toen Aletha Solter's boek Tears and Tantrums aan. Ik herinner me dat ik dacht: 'Dit is zo logisch,' maar tegelijkertijd had ik er moeite mee, omdat ik zelf al heel lang niet gehuild had. Ik begon naar de tranen van mijn zoon te luisteren, maar ik denk niet dat ik de capaciteit had om er echt ruimte voor te maken. Pas een jaar later, tijdens de lockdown, begon ik andere Aware Parenting-boeken te lezen.
Tegen die tijd vond ik het niet meer leuk om tijd met mijn kinderen door te brengen. Ik zag ertegenop en vroeg me af: 'Hoe ga ik deze uren overleven?' Ik voelde constant een enorme druk op mijn borst en had vaak hoofdpijn. Ik herinner me dat mijn oudste iets 'verkeerds' had gedaan en ik hem in de hoek zette als straf. Als kinderpsycholoog had ik geleerd dat je het gedrag van een kind kunt veranderen met straffen en beloningen. Dat dit de manier was waarop ze leerden hoe ze 'goed' moesten zijn.
We plakten een vierkant op de vloer in de hoek, zodat hij wist waar de time-out was en dat hij binnen die lijnen moest blijven totdat de timer afliep. Het werkte een paar keer, hij was de eerste keren aangeslagen en een beetje geschrokken, maar daarna moesten we steeds strenger worden om hetzelfde effect te bereiken. Zoals je je kunt voorstellen, werd dit een spel voor een 3,5-jarige. Eerst stak hij een teen over de lijn, daarna een voet, en vervolgens ontsnapte hij en rende zo snel hij kon weg. Ik raakte zo enorm getriggerd dat ik achter hem aan rende, hem terug in de hoek zette terwijl hij schopte en schreeuwde, en tegen hem schreeuwde.
Tegen die tijd hadden we al ontdekt dat als we hem tot zijn breekpunt brachten en daarna huilen volgde, hij meer meewerkte. Soms werden we zo getriggerd dat we schreeuwden, andere keren deden we dit met opzet om hem tot die gevoelens te brengen. Maar deze keer was anders. Ik zag de angst in zijn ogen, de schrik op zijn gezicht. Ik zag hem instorten en zichzelf opgeven, alleen maar om onze liefde niet te verliezen. Hij vroeg me: 'Mama, mag ik een knuffel?' Hij klemde zich aan mijn been vast, en ik kon de vraag in zijn ogen zien: 'Hou je nog steeds van me? Ben ik nog steeds geliefd?' Ik werd teruggeflitst naar mijn eigen jeugd en herinnerde me hoe onzeker ik me voelde en hoe hard ik werkte om gezien en geliefd te worden. En ik wilde dat niet voor mijn kinderen. Ik besloot: nooit meer, dit moet veranderen. Maar ik wist niet hoe.
Toen begon ik Aletha's boeken één voor één te lezen, begon te experimenteren en zag de verandering in mijn kinderen. Ik begon ook naar de Aware Parenting Podcast te luisteren, wat me hielp naar mijn eigen behoeften te luisteren. Het luisteren naar de aflevering over moederschap en schuldgevoelens voelde als een openbaring voor mij. Ik realiseerde me dat ik meer ruimte voor mezelf nodig had, dat ik mezelf moest toestaan om stil te zitten en op te laden, zodat ik de capaciteit had om ruimte voor hen te houden!
Ik vroeg me af: dit is allemaal zo logisch, maar wat is het addertje onder het gras? Als dit zo goed werkt, waarom weten dan niet meer mensen hiervan? Ik kon het nauwelijks geloven of vertrouwen.
Maar het bewijs bij mijn kinderen is nu overduidelijk: het werkt! Mijn partner probeert rekening te houden met alles wat ik hem vertel over Aware Parenting, maar hij staat er niet 100% achter. Dit betekent dat ik meestal luister naar de tranen, terwijl hij vooral contact maakt via spelletjes en schermen met de kinderen, dat is wat hij kent. Dus bij mijn jongste begon ik al kort na de geboorte naar zijn huilen te luisteren, en bij mijn oudste toen hij 2,5 was. Als ik naar beide kinderen kijk, zie ik de effecten daarvan. Mijn oudste is erg gevoelig en onzeker, raakt snel gefrustreerd en heeft veel tijd nodig om zich aan te passen. Hij maakt zich veel zorgen en zoekt vaak de schermen op. Mijn jongste daarentegen lijkt nergens bang voor te zijn, is een heel blij kind, kan lang alleen spelen en heeft geen moeite met trial-and-error. Ik geloof echt dat dit te maken heeft met het feit dat mijn oudste alleen werd gelaten om te huilen, terwijl mijn jongste altijd in mijn armen huilde.
Toen ik ruimte begon te maken voor hun tranen, begon ik met attachment play om onze verbinding te herstellen en veiligheid te creëren. Mijn oudste werd eerst heel boos toen de tranen kwamen. 'Ik wil niet huilen, stomme tranen,' zei hij. Het echte keerpunt kwam toen ik met attachment play begon en mijn eigen behoeften ging prioriteren. We kregen grote driftbuien, grote emoties, maar daarna ook zoveel liefde en samenwerking. Mijn kinderen begonnen te zeggen: 'Ik hou van je, mama,' kwamen zomaar naar me toe om me te knuffelen en vroegen of ze konden helpen.
Het is een hele achtbaan geweest om hun behoeften achter hun gedrag te zien en dat in mijn lichaam te voelen, om bij mezelf in te checken voordat ik reageer of een liefdevolle grens stel. Ik begon weer te genieten van de tijd met hen en maakte opnieuw verbinding met mijn innerlijke kind. Ik vind het moeilijk om te ontdekken wat ik leuk vind, wat mij voedt en wat ik nodig heb. Ik ben nog niet helemaal waar ik wil zijn, maar ik geniet van de reis en probeer het proces te vertrouwen!
Ik merkte zelfs dat ik anders begon te reageren op mijn cliënten. Dat ik door een andere lens keek en ineens zoveel meer begreep. Geleidelijk begon ik het onverwerkte trauma uit hun kindertijd en hun conditionering te zien in wat ze met me deelden. Ik zag het transgenerationele trauma en hoe het werd doorgegeven aan weer een nieuwe generatie. Waar houdt het op? De wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg worden alleen maar langer, en ik besefte dat de enige manier om dit echt te veranderen is door ouders te ondersteunen bij het toepassen van Aware Parenting, zodat de volgende generatie veerkrachtiger en meelevender is.
Ik heb zulke mooie veranderingen gezien bij mijn kinderen en cliënten, ik heb hen zien verbinden met zichzelf en een innerlijk kompas ontwikkelen. Dit maakte me zo enthousiast dat ik meer mensen wil helpen en Aware Parenting wil delen met de wereld. Ik geloof echt dat het de wereld kan veranderen, en ik wil daar deel van uitmaken. Daarom besloot ik zelf Aware Parenting-instructeur te worden. Ik geloof dat deze visie nuttiger is dan mijn eerdere opleiding in psychologie en psychotherapie
Comments